Neste 25 de xullo, neste Día Nacional de Galicia ou Día da Patria, deixo aquí “Miña matria Galicia”, poema sobre o que caeron as gadoupas da censura no seu día mais co que Celso Emilio Ferreiro gañara uns Xogos Florais bonaerenses na década dos anos setenta. Coa miña admiración polo poeta e cos meus afectos neste día para os lectores e lectoras da bitácora.
Galicia é unha Matria,
unha matriz de terra e tempo
debruzada na noite profundísima,
parindo fillos de saudade e soño.
Canto as remotas nais que procrearon
a caste matinal do noso pobo
no latexo inicial, cando os augures
esculcaban o lene vóo das aves
pra adiviñar o rumbo das colleitas
i-o futuro do sangue recén nado.
Fálovos da esperanza
porque as primeiras nais
cantaban nos menceres doces náinas
que ao vento adormecían
sobre o tépedo colo da paisaxe
nos segredos xardíns do lusco-fusco.
Fálovos do misterio
porque as nais fundadoras
tiñan nos ollos mar i-alumeaban
os celmes manantíos onde abrollan
os solsticios vindeiros.
Peremnes pedras lares do pai lume,
alcenderon fogueiras pra que a noite
semellase un fogar feito de estrelas.
N-unha espera sin fin,
prantadas diante a porta dos degoiros,
firmes, teimosas, sin rendirse ao pranto,
elas espreitan os camiños.
Raza incasábel, pubis resistente,
elas esperan aos homes que labouran
na seitura do mar,
detrás das illas e das nordesías,
máis alá das illas e das nordesías,
máis alá dos tendales da chuvia,
onde xermolan loitos de naufraxios.
Viudas de vivos
-panos de lúa e bágoa-
agardan aos ausentes
que as búxolas levaron
na rosa azul dos ventos, mundo adiante,
polas duras vereas do desterro,
onde camiña a estirpe esparexida
en busca dos abrentes labradores
para acadar a luz que anuncia aos homes.
Elas, esperan.
Viudas de mortos,
noivas de escuros mártires,
irmáns dos inocentes
inmolados a ira,
agardan nos insomnes arrabaldes das albas
á luz restituida da xusticia.
Viron pasar o vento da discordia,
o trebón que barreu a primaveira.
Viron agallopar mouros cabalos,
medrar o ferro, nacer os estoupidos,
multipricar o lume,
grabar no ceo nomes fraticidas,
i-elas, fillas de Abel, esperan.
Elas, fontelas diáfanas
pra nosa sede insaciabel de pátria,
carne de anguria, arxila poderosa,
agardan a que Lázaro rexurda
pra o xuicio final do pobo construido.
¿Qué verba lle darei a tanta escuma?
¿Con qué voz chamarei, nun soio nome,
ao amor, á forteza, ao agarimo,
a morna luz da casa vinculeira?
Quixera nomear c-unha palabra
o antigo donaire,
a frol que non se murcha,
a serán sosegada,
a mansa pomba,
a luz da fe, na interminabel tebra.
Direille, Rosalía.
Caderno da crítica 