Ergo a miña protesta contra o lume,
dimito a miña voz na madrugada,
desterro o meu cantar, doume aos camiños.
Un arbre son, nacido diante un río
que pasa sin lecer e nunca é o mesmo.
Nacín cos brazos ceibes. Hoxe levo
o corazón atado a negras cordas
de tebras e xenreiras.
(desde a indignación, un fragmento de “Carta a papá do ceo” de Celso Emilio Ferreiro, Viaxe ao país dos ananos, 1968).
Caderno da crítica 