Xabier P. DoCampo
O país adormentado
Xerais, Vigo, 144 páxinas, 11,35 €
Descubrín, ao acabar esta lectura, que hai dez anos Xabier P. DoCampo xa publicara O país durminte, versión anterior á novela que agora se distribúe e que sospeito corrixida e remozada mesmo no seu título. Arrepíntome ben que aquela entrega me pasase desapercibida mais, nestes casos, case sempre se está a tempo de emendar vellos erros ou despistes pois, en efecto, tal e como a información editorial que acompaña o libro sinala, velaquí a “recuperación dun clásico da literatura infantil e xuvenil galega”, e talvez algo máis.
Deste xeito, o autor de O Pazo Baleiro, cando aínda a célebre serie Juego de tronos e outros libros semellantes de tanto éxito eran se cadra tan só proxectos, percorría con brillantez camiños anticipadores como amosa este volume que se interna na novela de fondo fantástico, especialmente apta para o lectorado xuvenil, máis non só pois abofé que calquera pode gozar esa inequívoca vontade de estilo que Xabier P. DoCampo fai recaer na voz diáfana e engaiolante, posuidora dunha enorme forza descritiva talvez de irrenunciable raíz oral, que procede dun personaxe feminino chamado Aurora e que irá evolucionando desde as dúbidas inicias até se converter na intrépida heroína “clásica” dunha novela de aventuras marcada pola itinerancia continua e polo ritmo trepidante.
Unha proposta, ademais, xenerosa e diversa na incorporación de elementos imaxinativos e fantásticos na que non se pode obviar a cerna que irá alimentando o seu sentido e que se podería formular na existencia dun territorio –Glearim- no que os seus habitantes só devecen por durmir pois son sabedores de que, nese estado, nunca morrerán: velaí como se provoca un non-vivir anulador da propia vontade e espellado nun medo irracional a estar espertos.
Esta apatía xeneralizada que contaxia a vida cotiá posibilita a práctica dun poder omnímodo, simbolizado no representante dunha dinastía, que malia todo irá quebrándose a través dun pequeno núcleo resistente arredor do que se constrúe unha intriga na que non faltan enigmas que se irán desvelando, entre os que cobra forza a busca do denominado “Sebuchalar”: unha sorte de necronomicón, depositario da sabedoría e memoria comunal dun tempo no que non todo era así e articulado como esencial para recuperar a propia identidade, para espertar países durmidos, para arrostrar a quen “tallan a historia por onde lles peta para que cadre coas súas posturas”.
Alén da indiscutible viabilidade e proveito como suxesetiva lectura xuvenil interesoume a posibilidade que o propio texto ofrece para encaralo como unha alegoría, se se quere unha distopía singular en clave simbólica, que incita decote á reflexión e na que é doado, non sei se arriscado, rastrexar unha inspiración inicial en versos do propio himno galego que apuntan á necesidade de espertar do sono, axotar a ignorancia, escorrentar as pantasmas dormentes e decidir vivir nun país, por fin, de seu.
Esta recensión publicouse nas páxinas do suplemento “Culturas”, de La Voz de Galicia, o 11 de agosto de 2012 baixo o título de “Escorrentar as pantasmas dormentes”.
Caderno da crítica 