Ao fío da publicación de Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro no “breviario” deste bimestre da revista Biblos. Clube de Lectores adáptanse catro parágrafos das páxinas finais da devandita biografía, centrados nos derradeiros proxectos do poetas celanovés xunto cun conciso perfil de carácter vital. Velaquí:
<<Quedaran abertas enriba da mesa as follas dun testamento familiar que lle volveran por fin, pois llo demandaran para o proceso de beatificación do seu tío Faustino Miguez, tanto que el rogara para ir a Roma e asistir á cerimonia en latín…, tres follas que se cadra foron o último que leu e releu. A historia comezaba cuns devanceiros chamados José Díaz e María e nela falábase da xente que andaba ao redor, das testemuñas do documento, da liñaxe familiar, das pertenzas e partillas, daquel mundo de outrora que tanto o atraía…, todo truncado de vez. Alguén dixo que preparaba un libro sobre don Juan de la Cova e mais un estudo sobre o culto á sacerdotisa venezolana María Lionza… mais a min, que pecho os ollos e que me parece que estiven en Juan Bravo, na Avenida de Castrelos, na rúa Curros Enríquez de Celanova, na casa de Acevedo ou en Mari Pérez, preto da Hermandad Gallega…, non dei atopado nota ningunha ao respecto, pero é ben posible que tamén andase a voltas con estas cousas e estou certo que, de poder preguntarlle por estes proxectos, diría que todo aquilo “non tiña maior importancia”.
Marchaba aquel home que tanto se semellaba a Salvador Allende, talvez tamén un chisco melancólico e que sempre se atristuraba cando falaba, nos fríos días madrileños, cunha castañeira que se apostaba nos invernos nun recanto da rúa de Arenal, á que lle mercaba as castañas aínda que non as comese, só por falar un pouco da Terra, tan lonxe ou tan perto, naquel duro inverno mesetario.
Marchaba, en fin, o home vital, mais de perfil modesto, por veces tímido, con tempo sempre para prestar atención e escoitar a quen fose, sen nunca ditar cátedra. Marchaba, advírtese nas entrevistas que realicei, nos apuntamentos ditados polo recordo e a emoción que recollín, o interlocutor sorprendente, enxeñoso, imaxinativo no diálogo e na conversa, que sabía adobiar o discurso con pingas de humor cando este viña a conto ou por veces cun rotundo lategazo sarcástico. Marchaba un gramsciano convicto e confeso; nos últimos anos un optimista de corazón, un pesimista na aplicación da razón.
Tiña a particular teoría de que os poetas eran inmorredoiros pois ao morreren non se enterraban igual có resto dos mortais, isto é, non eran “soterrados” senón que eran “enversados”: quedaban nos seus versos para sempre de xeito que se alguén os volvía ler estes “desenversábanse”, “resucitábanse” un pouco. Cómpre seguir a ler a Celso Emilio Ferreiro, cómpre desenversalo, cómpre resucitalo día a día>>.
Caderno da crítica 