Manuscrito: Medos Romero

Non hai moito deixaba nesta bitácora unha lectura crítica de A ansia do lóstrego de Medos Romero, un dos libros máis interesantes entre os que viron a luz nos últimos tempos nos do seu xénero, polo que  é para min unha satisfacción traer aquí dous manuscritos do devandito poemario.

     Nun fermoso texto a medio camiño entre a autopoética, a reflexión arredor dos hábitos de lectura e o que é a descuberta da literatura, Medos Romero confesa: “Na miña casa non había libros de literatura, mais había uns extraordinarios narradores de historias. Meus pais nunca deixaron de contar historias cheas de realidade e imaxinación, poboadas de ensoñación e intuición. Esa precisión coa que narraban as cousas -sobre todo meu pai-, fíxome xa dalgún xeito amar de moi nena a literatura, sen saber que o que eles contaban era literatura oral. Esa é a miña primeira relación coa literatura, é dicir, unha relación coa narración da vida e das historias que formaban parte do mundo rural de antes. Non é, pois, inicialmente unha relación con textos escritos nos libros. E iso pesa logo moito á hora de escribir. “Escribir é vivir”, dixo José Luís Sampedro”.

    Por outro lado, no que atinxe á dinámica da escrita e ao que se podería definir como “inspiración” acrecenta: “Nunca teño un proxecto de libro. Escribo cando sinto a necesidade de escribir. Todo o que fago nace parido, de moi adentro, dunha vivencia moi intensa. Durante ese proceso de creación só me preocupa non perder o fío do que quero expresar e dispor do tempo necesario para escribilo todo, a bolígrafo e no papel, normalmente en libreta. Neses momentos de creación non me preocupa nada a acentuación, nin as comas, nin os puntos nin a extensión de cada verso. E se un poema meu é rico en metáforas ou se algún dos meus versos é redondo na súa elaboración poética non é porque eu me esforzase en logralo, senón porque naceu así de forma natural no meu pensamento. Só despois de ter o poema no papel, unha vez que xa escribín o que quería expresar, entón si me poño diante do ordenador e si me preocupo de pór os signos que faltan ou de recortar ou alongar un verso. Mais o poema xa está feito no momento no que o plasmo na libreta”.

     Agásallanos Medos, así pois, con dous poemas manuscritos do devandito libro (abaixo de cada un deles reprodúcese o texto tal e como saíu publicado no libro).  Moitas grazas!

 

Falo dun posíbel exterminio das

ideas, da palabra dignidade,

dese xeito en que van quebrándose as bandeiras.

Os necios e poderosos reafírmanse de novo,

sen pudor, aínda así concedémoslles as súas medallas

de gloria. Falo dun naufraxio en terra firme,

do castigo inminente de inocentes á miseria.

 

É insensata a cadea e o lirio,

a terquedade desta poderosa

ruína, o lume hoxe cinza.

Os refugallos da patria

son memoria, o enxalzamento

de vellas batallas, a forza e o amor

como reduto. Volvamos asumir

o noso cerne, o líquido elemento,

a consistencia da idea, a dimensión

exacta da ira. Comecemos a sobrevivir

ao desgoberno do desastre

e a súa falacia.