Visita hoxe esta bitácora a escritora An Alfaya, quen vén de publicar aínda hai pouco tempo O aroma do liquidámbar. A autora realiza aquí unha achega estimable e dalgún xeito sorprendente pois non ofrece unha mostra caligráfica dos xéneros no que habitualmente transita como son a narrativa e mais o teatro, senón que decidiu incorporar tres páxinas dun orixinal poético, que ao seu xuízo é un “proxecto fallido”, datado no ano 2010.
Inquirida arredor de hábitos de escrita, a escritora viguesa ofrece un conxunto de reflexións esmiuzadas que van alén do que cuestiono e que me parece moi interesante ao revelar factores diversos, escollas persoais ou actitudes que inflúen, ao seu ver, no acto da escrita. No que atinxe á escolla de métodos tradicionais ou contemporáneos afirma que “sigo sendo bastante analóxica. Peléxome aínda moito coas novas tecnoloxías e resístome a introducirme no mundo das redes sociais. Non teño blog de xeito consciente. Sei que vai en contra da miña propia proxección, gústame a privacidade e paréceme que ás veces hai un abuso e un aquel de exhibicionismo do privado na internet que me amola”.
No que se refire aos soportes físicos que emprega lembra que “de nena no colexio mesturaba entre as contas de matemáticas, escritos e poemiñas que me facían fuxir do mundo e vivir no meu propio espazo imaxinario. Mágoa que non conservo aqueles cadernos onde as matemáticas xogaban coa poesía e brincaban polo papel da miña infancia! Mantiven ese costume durante a mocidade, usando a vella olivetti que aprendín a manexar de xeito autodidacta un verán da miña adolescencia. Daquela escribía a man e logo pasaba a máquina o escrito. Logo pasei a escribir directamente a máquina e xa de adulta cheguei ao ordenador, aínda que con moita resistencia, ata que sucumbín, porque a comodidade que ofrece é moita!”. E continúa: “houbo un tempo en que necesitaba empezar os escritos a man e logo continualos no ordenador. Hoxe fágoo directamente no ordenador, aínda que vou tomando notas que gardo nalgún caderno que levo no bolso (ademais dun libro que sempre forma parte da miña mochila), ou aqueloutro que repousa na miña mesa de noite (onde ás veces anoto algún apunte por se ao espertar fuxiu da miña cabeza)”.
Respecto dese momento en que a asaltan as ideas, sinala: “papeliños varios aparecen a miúdo dentro dos caixóns da cociña xunto cos panos, ou entre a roupa gardada nos armarios despois de pasarlles o ferro (ideas soltas que anoto mentres fago as tarefas da casa) e que logo esquezo e atopo en calquera intre para miña sorpresa”.
Non esquece reflexionar sobre a situación dos espazos nos que escribe e cales poden ser estes: “Cando escribo non me importuna o ruido ambiental, agás que sexa música, especialmente con letra (sigo sendo de cantautores). Se hai música, a miña cabeza evádese, e non son quen de concentrarme. Ás veces, para ambientarme, poño a Luis Eduardo Aute, 
o meu autor fetiche dende a adolescencia. Gústame viaxar en transportes públicos, así que non é difícil atoparme no “Vitrasa” e especialmente no tren de medio percorrido, lendo ou escribindo (neste caso nalgún caderno). Nas viaxes curtas nunca levo o portátil. Cando vou de vacacións si levo o ordenador, e sempre aproveito algún intre do día de repouso para escribir algunhas liñas”.
An Alfaya, xenerosamente, engadiu tamén uns apuntamentos sobre os seus posicionamentos particulares diante da escrita que non me resisto a incorporar aquí. Grazas a An pola súa desinteresada e valiosa colaboración.
Son egoísta escribindo. Non penso no lector. Escribo o que me apetece sen pensar no destinatario, o que me pide a razón e o corazón. Ao remate formúlome se iso que escribín lle pode interesar a alguén, entón dubido se presentalo a algún concurso ou envialo a algunha editorial.
Reviso o texto ás veces no propio ordenador e outras necesito imprimilo para facer o puído final en papel. Agora sí, nunca releo o libro unha vez publicado. Pode estar cheo de grallas propias ou alleas, que teñen que ser os lectores quen mo fagan ver. É curioso, pero experimento unha sensación de estrañeza ao ver publicado o libro, como se non fose meu ou non me pertencese. Tamén pudor de amosalo aos demais, porque creo que a verdadeira An é a que contén todas as historias que escribo e non a que camiña pola rúa.
Non me gustan as presentacións, aínda que sei que debo facelas para promoción do libro. En realidade, os lugares onde hai moita xente que está pendente de min, póñenme moi nerviosa. Supoño que será unha timidez que arrastro que aínda non está superada de todo, mesturada con certa inseguridade persoal.
Interésame a opinión da crítica en canto sexa argumentada. Non me gusta a crítica-amiga nin a inimiga. A crítica é necesaria para o sistema literario e creo que os que escribimos debemos saber recibir as favorables con reservas e as desfavorables con autocrítica.
Non vivo economicamente da literatura, pero sei que cando unha historia me posúe son feliz escribíndoa. Síntoo polo lector se non lle agrada. Eu gocei moito creándoa.
Caderno da crítica 
1 Comment
Os comentarios están pechados.