Contaba Moraima que, nos días madrileños, Celso Emilio mercara terra e uns testos e plantara neles uns toxos que trouxera das Terras de Celanova. Nunca conseguiu que os toxos medrasen e estes podrecían ao pouco pois o clima mesetario acababa con eles. Un chío de Agustín Fernández Paz lembroume que Celso EmilIo morreu hai trinta e catro anos. Desde aquí deixo un ramallo virtual de flores de toxo, as que máis lle gustaban, na súa memoria e un poema pouco coñecido que escribiu cando presentía que os seus días tocaban á súa fin.
A NOITE
Como un paxaro silencioso
entróu a noite polo meu balcón
e vexo os postumeiros resplandores
cair das altas cumes.
Parpadexan
na lonxanía luces. Morre o día
levándose un anaco de min mesmo
desprendido de min,
desta nave que eu son,
cicais para anunciarme
que todo navegante ten un tempo
no reloxio das horas implacables
que marcarán o tempo do naufraxio.
Alerta, capitán:
Por sotavento achégase o trebón.
Celso Emilio Ferreiro (1979)
