Remontar o río, de Helena Villar Janeiro

Helena Villar Janeiro

Remontar o río (ilustracións Luz Darriba)

Tirar do Fío Edicións, 50 páxinas, 30 €

Di Cirlot, no seu Dicionario de símbolos, que o río representa unha referencia ambivalente: debedor da natureza por un lado, tamén implica o devalar do tempo que transcorre. Algo disto hai en Remontar o río: unha proposta poética inusual, concibida como un verdadeiro obxecto artístico, onde non cobra escasa relevancia o concurso da deseñadora Aymara Ghiglione ao idear un libro despregable, exento do lombo tradicional e cuxas páxinas van esvarando unhas coas outras coma se eses doce metros longos de papel, alimentados pola palabra e pola imaxe, espellasen a lonxitude dun río que ben pode ser o da vida e o do tempo. A voz  poética de Helena Villar Janeiro adopta aquí un ton vitalista, malia o evidente exercicio de evocación que o domea, apoiado coa enriquecedora intervención da artista Luz Darriba.

        Ideado e, en parte, escrito ao longo dunhas singraduras nas que se remontaba o Danubio desde a cidade de Budapest ata Linz, a experiencia operou como faísca para darlle corpo a unha sorte de revisión ou acordanza dun período almacenado na memoria como é o da adolescencia.

      É nese proceso desvelado onde se advirte a necesidade de afondar nos “mapas da memoria” procurando “metáforas da vida”, se cadra preguntas que, nun momento dado, case resulta unha necesidade chegar a formularse. As respostas que se atopan serven para desandar ou desfacer o camiño sen pouso melancólico ningún, sen devezos idílicos nin tampouco abatemento, atentas tan só a ese aceno que é tornar a ollada e ver como agroman gozos e medos; talvez para soñar e viaxar, como nalgún verso ben se apunta, nun río que sempre se renova.

Esta recensión, baixo o título de “Poesía como soño e viaxe” publicouse nas páxinas do suplemento “Fugas” de La Voz de Galicia, o 23 de maio de 2014.