Marta Dacosta
dun lago escuro
Xerais, Vigo, 2014, 64 páxinas, 12,50 €
Resulta afortunada, ao meu ver, a simboloxía que escolle Marta Dacosta para abrir este libro de poemas titulado dun lago escuro e que foi galardoado na convocatoria do Premio Johán Carballeira no ano 2013. Afortunada e fértil pois é, xustamente, o lago o que pode ocultar, sen nos decatar, todo aquilo que corre por baixo da tona, isto é, o que a voz lírica sinala como “o volume da mentira”.
O “lago” como “vida” e “memoria”, polo que nos deixamos levar sen saber que no fondo repouse un fondo que pode ser, abofé, “a putrefacción que nos consome”. Un fondo, o do lago -o da vida- que exerce unha atracción ás veces inexplicable, talvez polo intento de comprender o propio paso do tempo. É nesa encrucillada onde se permite desvelar o proceso que se persegue para saír desa escuridade, xerándose o desexo que abrolla ao querer escorrentala, e con ela axotar a soidade. Unha mecánica que posibilita, asemade, achegarse aos ámbitos da dor, do invisible, da ferida ou da doenza…, reaccionar tamén 
contra o balbordo abouxador que sempre está aí.
Alén da querenza pola simboloxía acuática, un topos recorrente na poética da autora viguesa, velaquí un libro pragado de acenos e imaxes íntimas, gobernado por unha voz que se rebela “contra o aparente e falso poder da razón” e que formula interrogantes a moitas cuestións atopando, en ocasións, respostas en algo que paira nela: “a voz das avoas talvez”.
Caderno da crítica 