Non son quen de escoitalos falar e que os pelos non se me poñan tesos coma talos de millo. Non son quen de velos e non lembrar a brisa asubiando entre os piñeiros e a morna luz da lúa lambendo o maino horizonte da praia da Torre. Alédame ver aos meus paisanos de Rianxo botar peito e falar ao mundo, a ese mundo perdido e asolagado pola teima de institucionalo todo, de academizalo todo, cando non é mundo dabondo para defender a nosa lingua e facer que os demais nos miren e nos escoiten con respecto. Amo esa fala que me falou a miña avoa, a miña nai e que sempre escoitei falar no berce de Castelao. Sempre que me preguntan de onde son, digo que de Taraghoña e, por suposto, de Galiza.
Moitas grazas polo teu comentario, Xosé. Cadro contigo nas túas apreciacións, que moito valoro. Unha aperta.
Caderno da crítica 
Non son quen de escoitalos falar e que os pelos non se me poñan tesos coma talos de millo. Non son quen de velos e non lembrar a brisa asubiando entre os piñeiros e a morna luz da lúa lambendo o maino horizonte da praia da Torre. Alédame ver aos meus paisanos de Rianxo botar peito e falar ao mundo, a ese mundo perdido e asolagado pola teima de institucionalo todo, de academizalo todo, cando non é mundo dabondo para defender a nosa lingua e facer que os demais nos miren e nos escoiten con respecto. Amo esa fala que me falou a miña avoa, a miña nai e que sempre escoitei falar no berce de Castelao. Sempre que me preguntan de onde son, digo que de Taraghoña e, por suposto, de Galiza.
Moitas grazas polo teu comentario, Xosé. Cadro contigo nas túas apreciacións, que moito valoro. Unha aperta.