Estrea o Caderno da crítica nova sección, ideada polo fotógrafo Anxo Cabada baixo a vontade de xuntar imaxe e creación literaria. Esta última vén da man de creadores e creadoras de noso que reflexionan, no xénero que libremente elixan, sobre aquel espazo ou territorio que, por diversas cuestións, se conserva nidio e vívido na memoria ou supón, desde a distancia temporal, un elemento determinante nas súas propias biografías ou obras. Tras o texto literario, inédito e realizado ad hoc para esta proposta, virá a lectura visual do espazo escollido a cargo de Cabada, e que sempre encabezará estes apuntamentos.
Nunha primeira fase do proxecto os espazos explorados e interpretados, logo fotografados, situaranse na cidade de Vigo e os seus arredores. Hoxe ábrese esta serie coa colaboración da escritora An Alfaya baixo o título de “A sombra do centenario magnolio…”. Velaquí:
De cativa, cando escoitaba aos maiores nomear un lugar ao que chamaban “a finca da marquesa”, ignoraba que facían referencia ao parque de Castrelos de Vigo, onde se atopa o museo Quiñones de León, antes castelo, e baixo cuxa faldra se ergue con maxestosa presenza un vello magnolio de prominentes raíces, que desta volta escollo como o meu recuncho creativo.
Tiven que medrar e achegarme á adolescencia para caer na conta de que estaban a falar da mesma paisaxe, xa que logo, a miña afervoada imaxinación de rapaza inqueda, supoño que por iso do título nobiliario, tan anacrónico xa daquela, axiña ambientou e lle deu corpo a ese espazo físico como o propio dun mundo imaxinario, rico en presenzas rescatadas dos contos.
Na soidade do meu cuarto, asomada á xanela que recibía o recendo da laranxeira, da herba Luísa, ou paseando entre os repolos e legumes que medraban a eito na horta, deume por cavilar que no interior do castelo habitaba a pantasma da marquesa, que penaba por mor dalgunha tristura que lle acontecera na súa vida pasada, e recreábame na idea de que a muller polas noites desexaba fuxir do seu presidio e sentir na pel o refacho da lúa, e ansiaba deambular entre o arboredo buscando o talismán que a liberase do seu cativerio, ignorando que ninguén a tiña presa, pois toda a súa angustia non era máis que o froito da súa mente perturbada.
A miúdo gozaba cavilando no ilusorio drama da devandita dama, abrindo diferentes vieiros na trama, que sempre desembocaban en finais estrambóticos, ás veces contraditorios, e por suposto, tráxicos.
Nunca cheguei a poñer por escrito aquel mundo inventado, aínda que adoitaba relatar ás miñas amigas de entón a historia da pantasma dunha marquesa, con tanto entusiasmo, que moitas delas chegaron a tomala por verosímil, e sentiron verdadeira curiosidade por acudir ao castelo reconvertido en museo, co gallo de comprobar canto de certo había no que eu lles relataba.
O meu momento inesquecible foi cando descubrín a existencia do magnolio. O que máis chamou a miña atención daquela grandiosa árbore foron as súas raíces, que de tan prominentes, sobresaian por enriba da terra, como se buscasen nutrientes no aire, e non nas profundidades so solo, o seu territorio natural de alimento. As raíces axiña mudaron en tentáculos que imaxinariamente percorrían o parque enteiro, entraban no museo profanando a intimidade dos óleos, lurpiándolle os soños, as ilusións, a alegría e os bicos aos seus habitantes, especialmente á pantasma da marquesa.
No magnolio reside a orixe dunha historia que escribín hai algúns anos, e que publiquei baixo o título de “Os seres con raíces na cara”, onde recreaba unha fraga (a finca da marquesa) habitada por trasnos infelices por mor das árbores (os seres con raíces na cara, representados polo magnolio), que lles roubaban os bicos, é dicir, as ansias de vivir, aos seus habitantes, esmorecendo de día en día.
O magnolio converteuse para min nun lugar máxico e estratéxico, fonte de inspiración e evocación continua, ao que recorro de cando en vez, cando os fados non teñen a ben visitarme, aínda que sexa coa forza da evocación.
Cada vez que me achego á árbore lembro unha parte importante da miña infancia, a que representa a necesidade de expresar a miñas emocións mediante a palabra escrita, e logo, loitando coa miña timidez natural, tento compartilas cos potencias lectores, e exploro as súas reaccións.
O magnolio forma parte da miña nenez e adolescencia, é xermolo da que son, esa que decontino se reflicte ao meu pesar nos meus libros.
AN ALFAYA
Caderno da crítica 
Que bonita sección e que fermosa historia 🙂 impaciente por ler máis.