Rande (fotografía: Anxo Cabada).
O recanto das horas é un proxecto interartístico que pretende xuntar un texto literario creado ad hoc, inspirado nas evocacións que un espazo determinado é quen de xerar nunha escritora ou escritor, e unha imaxe fotográfica, realizada ao fío desa proposta textual por Anxo Cabada.
Serie: “O recanto das horas”
Cidade: Vigo
Texto: “De onde o mar leva á nada”.
Autoría: Sabela González Panizo.
Fotografía: Anxo Cabada.
Espazo: Rande (Vigo).
De onde o mar leva á nada
Eu son de onde o mar leva á nada. Din que leva a Irlanda, pero dende os nosos rocheiros só se ve o horizonte. Nesas penas, hai tempo, deixamos unha caixa de galletas danesas con caralladiñas dentro, ben agochada entre as fendas, coa esperanza de que as ondas, bravas e de escuma densa, a levasen a novas terras, se cadra, a Irlanda.
Nesta costa, dubido de que lle pasaría a esa caixa de galletas. Se cadra, cun pouco de fondo e teima, a ría podería movela ata Cangas, ou á profundidade na que seica se agochan tesouros. Porque aquí, na vila outeirenta que me acolleu hai máis de quince anos, que se din pronto, o mar leva de novo á terra. Mirar á fronte dende o porto é mirar para outra península, ou unhas illas, e iso é algo que sempre me arrincou un sorriso de estrañeza.
A peculiaridade de Vigo, o que se cadra nunca pensei que me conquistaría, é ese mar que non é mar e no que se ergue, coma se dun portal máxico se tratase, a ponte de Rande.
Dunha primeira volta faise inmensa, pouco acolledora, unha muralla de griseiro cemento. Mais, ai, o tempo convértea en benvida, en aperta e en fogar e non hai visión pola que máis me devezan os ollos ao baixar o corredor da autoestrada.
Será que a min o mar e o que o rodea se me mete dentro e me remexe e non sei estarlle lonxe. Pasan cousas curiosas e a min xuntáronseme dúas morriñas. Unha, no meu mar, que só amaina cando, á saída da Espiñeira, diviso aquela casiña senlleira á beira dos acantilados. A segunda, na miña ría, que só amaina en Rande, a ponte que me secou as bágoas á volta da árida capital, igual que mas arrincara a regos ao marchar, ante a incertidume de se habería de poder volver a estes outeiros. Vigo presentóuseme coma fogar, todo el, de Chapela a Saiáns, e a súa porta foi a magnífica estrutura, a miña (si, tamén miña) ponte de Rande.
Teño medo, se son sincera, de que o progreso lle traia innecesarias cirurxías á miña ponte, de que perda o seu estatus e simboloxía polo ben do tráfico e das nosas comodidades, como tantas cousas nosas perderon a alma ao longo dos anos. As que vimos, as que nos contaron.
Vou empurrar ese medo ben embaixo e quedar coa imaxe que me fai sorrir á volta de San Simón, dende Cesantes, dende o aire. Para que a ponte de Rande se manteña nos meus miolos tal como é, como a benvida á vila que me veu medrar por dentro, cando de fóra xa non daba.
Caderno da crítica 