Adianto editorial: “Outras estrelas uruguaias”, de Stefano Marelli

Por cortesía de Rinoceronte publicamos un fragmento da novela Outras estrelas uruguaias, de Stefano Marelli, en tradución de Moisés R. Barcia.

 

7

Pasaron meses e anos, marcados polos xestos e rituais habituais. Doutrina, violencia e fútbol. Namentres, creciamos. Os maiores, que ao chegar a certa idade se vían obrigados a deixar o orfanato, eran substituídos por outros que chegaban. E nós, que antes foramos vítimas dos abusos dos maiores, escalabamos un posto na xerarquía. Estabamos máis tranquilos. O número de inimigos potenciais diminuíra pouco a pouco.

      E tamén no mundo, polo pouco que sabiamos, algo cambiara. Os xornais do crego dicían que a guerra en Europa rematara. Houbera moreas de mortos e todo estaba en ruínas. A xente xa non tiña nada, e moitos daqueles desgraciados atopariámolos en breve na nosa casa, no Uruguai, na procura de pan e pesos. Chegou 1920 e con el, para unha ducia de nós, o momento de despedirse. Tras contactar co exterior, as monxas conseguiríannos un traballo. Os máis afortunados, ou polo menos iso pensabamos, instalábanse nas casas ou nas fábricas dos ricos benefactores do orfanato, onde se convertían en xardineiros, mozos, obreiros. Rara vez se acababa no taller dun artesán para aprender un verdadeiro oficio. Algún embarcábase nos mercantes que conectaban as dúas ribeiras do Atlántico. Ou ben, e era a solución máis obvia, eramos enviados ás grandes facendas onde se criaba gando, que eran o maior recurso do país.

      Xusto aí era onde esperabamos ir eu e mais o meu amigo Nesto. Non é que morrésemos coa gana de padexar esterco, claro. A razón era moito máis simple: Sieteymedia explicáranos que sería a solución ideal para poder continuar xogando ao fútbol. O caso é que dende había polo menos trinta anos os ingleses viñeran ao noso país para construír facendas, ferrocarrís e instalacións de carne refrixerada. Pero trouxeran o fútbol consigo e ensinárano e difundírano entre os obreiros, vaqueiros e labregos. Este é o motivo de que, xa daquela, incluso os pobres xogasen ao fútbol. En Europa o xogo era aínda exclusivo das elites locais que, tras recibilo dos británicos, se gardaran ben de difundilo entre as masas. Aquí abaixo, en cambio, os ingleses axiña nos implicaron nesta gran paixón súa. Creo que esta difusión capilar foi a que fixo o noso fútbol tan fermoso, técnico, espectacular.

     Pero estas cousas aínda non as sabiamos. A nós soamente nos importaba que nas estancias do interior do país se xogaba ao fútbol, e de que maneira. Todos os domingos, segundo Sieteymedia.

     Eu e Nesto dabamos por descontado que os nosos camiños se separarían. Sería moito pedirlle á sorte permanecer unidos tamén fóra do orfanato. A vida, malia sermos tan novos, xa nos dera demasiadas patadas no cu. E aprenderamos a non agardar nada bo do destino.

    Pasaron así as últimas semanas. Fixemos unha especie de exame de final da primaria e déronnos zapatos e roupa para enfrontarnos ao mundo, cada un rumbo ao seu propio destino. O día da saída recibimos un sobre que contiña un documento de identidade. Os orfos adquirían automaticamente a nacionalidade uruguaia, se non a posuían xa. No sobre estaba tamén o nome e o enderezo da empresa na que tiñamos que empezar a traballar. Pois ben, mozo, Nesto e eu fomos asignados ás mesmas instalacións de carne refrixerada. O destino quixo que a nosa amizade durase aínda máis tempo. Pero polo sorriso satisfeito de Sieteymedia ao acompañarnos ao tren comprendemos que el interviñera: fixera o preciso para que os seus dous pequenos campión puidesen continuar xogando ao fútbol xuntos.

      O Brujo calou. Eu tampouco dixen nada, pensando que soamente quería coller folgos. Pero despois dun minuto de silencio o vello dixo que por aquel día podía bastar. Non quería roubar máis do meu precioso tempo, engadiu. Deixeille as últimas cervexas. Mentres montaba na bici pediume:

     –Non tarde moito en volverme visitar. O mellor aínda está por chegar.