Por cortesía de Faktoría K de Libros o Caderno da crítica incorpora aquí o primeiro capítulo da novela Un monstro vén a verme, de Patrick Ness, en tradución de Xesús Fraga, coincidindo xustamente coa estrea do filme inspirado nesta novela baixo a dirección de Juan Antonio Bayona este vindeiro día 7 de outubro (abaixo reproduzo o tráiler da película).
UN MONSTRO VÉN A VERME
O monstro apareceu cando pasaba xusto da medianoite. Como acostuman facer.
Conor estaba esperto cando chegou.
Tivera un pesadelo. Pero non un pesadelo calquera. O pesadelo. O que tivera a miúdo nos últimos días. O da escuridade e o vento e os berros. O das mans que esvaraban por entre as súas, por moi forte que intentase suxeitalas. O que sempre remataba con…
–Vaite –borboriñou Conor na escuridade do seu cuarto, intentando empurrar o pesadelo cara a atrás para non permitirlle a entrada no mundo esperto–. Vaite xa.
Botou unha ollada ao reloxo que a súa nai lle deixara na mesa a carón da cama. 00.07. Pasaban sete minutos das doce. Era tarde dabondo, tratándose dunha noite do curso escolar, tarde mesmo para ser un domingo.
Non falara do pesadelo con ninguén. Coa súa nai non, obviamente, pero tampouco con ninguén máis, nin co seu pai cando chamaba cada quince días (máis ou menos) e, por suposto, tampouco coa avoa ou calquera no colexio. Por suposto que non.
O que acontecía no pesadelo era algo que ninguén máis podía saber. Nunca.
Conor pestanexou somnolento ao seu redor e logo engurrou o cello. Botaba algo en falta. Sentou na cama, xa algo máis esperto. O pesadelo esvaecíase, pero había algo que non podía apreixar, algo diferente, algo…
Escoitou, axexando no silencio, pero o único que podía sentir era a casa e a súa tranquilidade, a ocasional renxedura no baleiro embaixo ou o frufrú das sabas no cuarto contiguo da súa nai.
Nada.
E entón si houbo algo. Algo que, decatábase agora, fora o que o espertara.
Algo que estaba a chamalo polo seu nome.
Conor.
Sentiu o arreguizo do medo e o estómago deulle unha volta. Era posible que o seguise? E se dalgún xeito conseguira saír do pesadelo e…?
–Non sexas parvo –dixo, falando consigo mesmo–. Xa es maior dabondo como para pensar en monstros.
E abofé que o era. Fixera os trece xusto o mes anterior.Os monstros eran cousa de bebés. Os monstros eran para os que mollaban a cama. Os monstros eran…
Conor.
Aí estaba outra vez. Conor tragou cuspe. Outubro viñera cunha calor fóra do normal e a súa xanela aínda estaba aberta. Quizais o abaneo das cortinas unha contra outra, mexidas pola brisa, soaba igual que…
Conor.
Está ben, non era o vento. Tiña claro que se trataba dunha voz, mais non era quen de recoñecer a quen pertencía. A súa nai non era, iso seguro. Non soaba en absoluto coma a voz dunha muller, e nun intre de tolemia pensou se non sería que o seu pai dalgunha maneira fixera unha viaxe sorpresa dende América e chegara demasiado tarde como para chamar e…
Conor.
Non. O seu pai non era. Esta voz tiña un aquel, un aquel de monstruosidade, salvaxe e bravío.
Entón sentiu fóra a forte renxedura da madeira, coma se algo xigantesco andase sobre un piso de madeira.
Non quería achegarse a mirar. Pero, ao mesmo tempo, unha parte del quería mirar máis que nada no mundo.
Completamente esperto, apartou a colcha, saíu da cama e achegouse á xanela. No pálido luar podía distinguir con claridade o campanario da igrexa sobre o outeiro tras a súa casa, onde se curvaba a vía do tren, dúas liñas de duro aceiro que escintilaban na noite. A lúa tamén deitaba a súa luz sobre o cemiterio a rentes da igrexa, ateigado de lápidas que apenas se podían ler.
Conor tamén podía enxergar o gran teixo que se erguía no centro mesmo do cemiterio, unha árbore tan antiga que case semellaba estar feita da mesma pedra que a igrexa. Se sabía que era un teixo era porque llo dixera a súa nai, primeiro de cativo para asegurarse de que non comía as bagas, que eran velenosas, e de novo o ano pasado, cando empezara a fitala pola xanela da cociña cunha expresión estraña na cara, ao tempo que dicía: «Iso é un teixo, sabíalo?».
E entón escoitou outra vez o seu nome.
Conor.
Igual ca se llo estivesen a murmurar en ambos os oídos á vez. –Que? –dixo Conor, co corazón petándolle no peito, cunha repentina impaciencia por ver que era o que ía suceder.
Unha nube agochou a lúa, mergullando toda a paisaxe na escuridade, e un refacho de vento baixou pola lomba do outeiro e entrou no seu cuarto, inchando as cortinas. De novo sentiu os chíos e os rinchos da madeira, laiándose igual que un ser vivo, igual que o famento estómago do mundo que brúa por un xantar.
A nube pasou e a lúa volveu brillar.
Enriba do teixo.
Que agora se erguía rexo no medio do seu xardín.
E aquí estaba o monstro.
Mentres Conor o observaba, as pólas da copa arrexuntáronse para formar unha gran e terrible face, na que apareceron una boca e un nariz, e mesmo uns ollos, que lle devolvían a mirada.
Outras pólas enroscábanse unhas noutras, sempre renxendo, sempre laiándose, ata que se estiraron en dous longos brazos e unha segunda perna, que se chantou a carón do tronco. O resto da árbore recolleuse nunha columna e logo nun torso, e as follas, tan finas coma agullas, teceron unha pel verde e rugosa que se movía e respiraba igual ca se agochase debaixo músculos e pulmóns.
Cando xa superara en altura a xanela de Conor, o monstro medrou en anchura e recompúxose para conformar unha figura robusta, dalgún xeito forte, poderosa. Non deixara de fitar a Conor, que podía sentilo alasando pola boca coma o vento. Apoiou as súas xigantescas mans a cada lado da xanela e abaixou a cabeza ata que os seus ollos inmensos encheron o oco por completo, toda a súa atención posta en Conor. O peso fixo que a casa ceibase un pequeno queixume.
E entón, o monstro falou.
Conor O’Malley –dixo, nun gran refacho de alento tépedo que recendía a estrume e entrou a eito pola xanela, botándolle o pelo para atrás. A súa voz retumbaba, grave e rumorosa, cunha vibración tan profunda que Conor podía notala no peito.
Vin para levarte, Conor O’Malley –dixo o monstro, empurrando a casa e facendo que caesen os cadros da parede no seu cuarto, tirando ao chan libros e aparellos electrónicos e un vello rinoceronte de peluche.
«Un monstro», pensou Conor. Un verdadeiro monstro, dos pés á cabeza. Na vida real, esperto. Non nun soño, senón alí, na súa xanela.
Viñera para levalo.
Pero Conor non saíu correndo.
De feito, nin tan sequera tiña medo.
O único que podía sentir, o único que sentira dende que o monstro aparecera, era unha decepción que non facía máis que medrar. Porque non era o monstro que el esperaba.
–Daquela ven e lévame –dixo.
Fíxose un silencio estraño.
que foi o que dixeches? –preguntou o monstro.
Conor cruzou os brazos.
–Dixen: daquela ven e lévame.
O monstro fixo unha pausa, e a seguir, ao tempo que bramaba, petou cos dous puños contra a casa. O teito cedeu ante os golpes e nas paredes abríronse grandes fendas. O vento encheu o cuarto e o aire tronaba cos iracundos ouleos do monstro.
–Berra todo o que che pete –dixo case con desdén Conor, levantando apenas a voz–. Teño visto cousas peores.
O monstro bradou aínda máis forte e meteu unha man pola xanela de Conor, esfaragullando cristais, madeira e ladrillos. Una póla retorta transformada nunha man inmensa colleu a Conor pola cintura e ergueuno do chan. Sacouno do cuarto e sostívoo na noite, ben alto sobre o xardín, contra a lúa chea; os dedos apertábanlle tan forte nas costelas que Conor case non podía respirar. Podía ver na boca do monstro os farrapeiros dentes, feitos de madeira dura e rugosa, e sentiu o seu alento tépedo.
Entón o monstro fixo outra pausa.
Ti non tes medo, verdade?
–Non –dixo Conor–. Non de ti, dende logo.
Os ollos do monstro estreitáronse ata converterse en regañas.
Teralo –dixo–. Antes de que isto remate.
E a derradeira lembranza de Conor foi a boca do monstro abríndose para comelo vivo.
Caderno da crítica 