Isidro Novo

Non tiven vagar desde onte para deixar constancia neste blog literario do meu pesar polo pasamento do escritor lucense, malia facer unha breve evocación de Isidro na presentación d´O xardineiro dos ingleses, de Marcos Calveiro, este pasado xoves en Vigo. Coñecino en Lugo, non podía ser noutro lugar, hai relativamente pouco tempo, por volta de dez anos, con ocasión da deliberación do premio Blanco-Amor que recaera en Inma López Silva polo seu Memorias da cidade sen luz. Non cadramos noutras moitas ocasións mais naquel primeiro encontro exhibiu de xeito natural e espontáneo a súa ironía, cordialidade e un incansable espírito traballador como ben demostrou nas súas actividades desenvoltas ao abeiro de diversas iniciativas no seo da AELG. Estou estou certo que hai persoas moito máis autorizadas ca min para afondar nesta dimensión máis persoal de Isidro.

Cando me comunicaron a nova do seu falecemento convidáronme a condensar algunhas ideas sobre a súa traxectoria literaria, que fun construíndo dun xeito incompleto e con retallos soltos da memoria, aínda un tanto conmocionado polo inesperado da noticia. Con aquelas palabras, ás que se xuntaron outras de Antonio Reigosa ou Lois Pérez para o Diario Cultural, quixen subliñar en esencia que Isidro se internou noutros ámbitos que non foron exclusivamente a prosa, aínda que nesta quedará para sempre como revitalizador de xéneros de inequívoco carácter popular, observando neles unha intensa carga irónica e humorística e un moi concienciudo deseño estrutural, a carón dunha espléndida riqueza léxica. Con todo, si lembrei de súpeto unha resposta que dera, no cuestionario Proust, ao seu libro favorito. O que dixo, visto hoxe,  talvez suxire un emblema de boa parte do seu traballo intelectual e creativo, isto é, o amor que lle suscitaban as palabras, o amor por empregalas: Amo as palabras, porque o significado de cada unha vén dunha historia, as palabras ademais, serven para escribir historias, ergo, se teño que elixir un único libro, escollo un dicionario.

Teño aínda enriba da mesa o seu recente O tabú na traslenda (2017) que, lamentablemente, aínda  non puiden ler. Entendo como unha obriga facelo porque, lóxica e felizmente, a súa memoria vai conservarse nos seus libros. Até sempre, Isidro.