Ismael Ramos
Lumes
Apiario, 72 páxinas, 16 €, A Coruña, 2017.
Hai libros que esixen o seu momento de lectura. Algúns no momento en que comezan a se distribuír, outros cando eles queren. Isto último foi o que me ocorreu con Lumes, de Ismael Ramos, un libro que non podía estar ausente neste blog. As razóns son variadas e, entre elas, non é menor o tratamento estético que lle outorga o selo Apiario ao entender que cada libro esixe unha atención singularizada, probablemente irrepetible e única, neste caso cunha cuberta onde se incorpora un xogo de puntos de luz estelares, libres e distribuídos sen xeometrías predeterminadas: estrelas que son pequenos lumes, afastados e escintilantes.
Lumes, daquela, chega tras Os fillos da fame, impregnado dunha intensa vontade de narratividade singular que nos asoma a unha memoria que fica pendurada no tempo e á que se volve sempre. Revela, en moitas ocasións, o verdadeiro significado das olladas e dos acenos, da carraxe e o agarimo, por veces do intanxible, e nace da asunción de que nada é inocente, nin sequera o que nos ocorreu.
A escrita aquí é “un acto de resistencia contra todo” e ao tempo “un acto do corpo” que, dalgún xeito, vai pasando os dedos da man polas cicatrices: contempla a dor nun territorio que é o íntimo, o doméstico, o das relacións familiares a cabalo entre os afectos e por veces a violencia, o cotián…, mais tamén o social, case diría que sobre todo o social nas estremas do precario, polo que Lumes vai adquirindo unha entidade que vai máis alá do circunstancial e persoal para proxectarse nunha dimensión colectiva pois nel articula, no fondo, un encontro imposible entre o amor -desencantado moitas veces- e a morte, como resultado dun proceso de esculca continua que explicita como nos poboa a morte, como esta se vai ensaiando na propia vida.
Caderno da crítica 