Desexo, amor, identidade. Acubilla o selo Apiario, co acerto estético ao que nos afai, o primeiro libro da poeta Lucía Aldao. Todo isto antes era noite garda un conxunto de poemas de recendo narrativo, os máis formulados cun estilo directo operativo para visitar a memoria, para proxectarse nun ti ou nun nós e falar do desexo, do amor, da identidade ou da poesía, tantas veces coa reivindicación e a ironía polo medio.
Sempre Man. Velaquí unha homenaxe visual e artística á figura de Man e a todo o que el significou. Prologado con lucidez por Antón Castro, Man de Camelle é un libro que, a través dun lapis, nos vai conducindo polo universo vital e do artista alemán para evocar, recoñecer e suxerir as dimensións deses mundos que o artista creou e, dalgún xeito, reconstruílos individualmente.
Exquisitez estilística. Galardoada co Premio Torrente Ballester, velaquí unha novela que deposita o seu protagonismo no fluxo da conciencia, e da memoria, dunha muller que retorna a Galicia. O autor de A través do fume abraza unha brillante estrutura, exquisita estilisticamente, que propicia un perfil receptor activo onde o simbolismo dos pequenos detalles se revela como fundamental.
Poesía imprescindible. Xulio L. Valcárcel é unha voz senlleira e felizmente presente na creación poética dos últimos decenios, tal e como confirma esta Poesía reunida (1979-2017), ao coidado de Luciano Rodríguez. Velaí a palabra a escintilar con matices inesperados. O lector degusta nestas páxinas poesía construída desde as instancias da sensibilidade, a depuración e a memoria. Imprescindible.
Memoria de vida. Libros como Vivir a galope constitúen unha necesidade. Os traballos memorialísticos son escasos na nosa tradición e esta autobiografía da escritora viguesa María Xosé Queizán ilumina un territorio que se detén no ámbito do privado, claro é, mais resulta de indubidable interese público por todo aquilo que a Queizán feminista, muller indómita e rebelde sempre, representa.
Delicia para os sentidos. Pintor e poeta, Pastor agasállanos cun libro que se asoma ao símbolo da herba, tan acariñado por Cunqueiro, Pimentel ou Whitman. Libro de espírito esencialista, panteísta e novoneyriano, Herba respirada percorre camiños sensitivos e telúricos, sen esquecer os que transitan polo significado do paso do tempo ou polo desconcerto diante dos tempos actuais.
Este texto publicouse nas páxinas do suplemento Fugas, de La Voz de Galicia, o 21 de decembro de 2018.
Caderno da crítica 