No ano 1968 Celso Emilio Ferreiro publicaba Viaxe ao País dos Ananos, un dos seus grandes libros de poemas. Un autor que viviu en Vigo moitos anos, que morreu nesta cidade e que sen dúbida andou moitas ocasións baixo a sombra dos castiñeiros de Indias da Gran Vía viguesa deixounos unha reflexión poética sobre a árbore que hoxe cobra especial relevancia logo da corta -a quen non lle doe ver a Gran Vía así!- de árbores centenarias para instalar unhas imprescindibles escaleiras mecánicas que nos deixarán, sen esforzo ningún, ao pé da entrada dun centro comercial. A metáfora está servida.
Teoría do arbre
O berce foi antes arbre,
berce do arbre é o vento.
O arbre fillo da terra,
dános sombra i alimento.Arbre, a porta da casa,
Arbre, o estrado i o teito,
Arbre, o carro i a mesa,
Arbre, a chuvia no vento,
Arbre, a caixa do morto,
Arbre, a fiestra i o asento.Arbre, o bosco, i a barca,
no medio soio silencioA nosa casa é un arbre.
Casa do arbre é o vento
que pasa peleriñando,
con ledos paxaros dentro.O mundo semella un arbre
prantado no firmamento
que pasa peleriñando
con ledos paxaros dentro.O arbre dános de todo:
barca, teito, enterramento.O mundo semella un arbre
Prantado no firmamento.
A vida parece un arbre,
no medio tan soio o vento.
Caderno da crítica 