X.H. Rivadulla Corcón
Tankas da vida salgada
Trifolium, Granada, 118 páxinas, 16 €, 2019
As circunstancias que poden levar á lectura dun libro son, en moitas ocasións, sorprendentes. Traballando estes días, de novo, nuns proxectos vinculados coa obra de Celso Emilio Ferreiro, reparo naqueles versos en catalán incorporados no “Pranto por Carles Riba”, de Longa noite de pedra. En recoñemento ao poeta -alcumado como “tenro vendimador / de dondos acios áticos”-, Celso Emilio conclúe a composición deste xeito: “que l´ombra feia digne / en el foc i en el joc / i en la malenconia”, isto é, “que a sombra facía digno / no lume e no xogo / e na melancolía”. Estes versos aluden ao célebre libro, de quen foi poeta alófono en lingua galega, titulado Del joc i del foc (1947): un volume curiosamente constituído por dúas series de “tannkas” (en escolla lingüística de Riba) ás que agora non cómpre referirse mais si a este libro de Rivadulla Corcón titulado Tankas da vida salgada, editado con mimo por Trifolium, e que segue un ronsel do que hai algún exemplo na literatura galega da man de Casado Nieto, Cesáreo Sánchez Iglesias ou Uxío Novoneyra.
Os tankas, un modelo da poesía tradicional xaponesa, constan de cinco versos, que teñen un número de “onjis”, (máis que sílabas, golpes de voz, como sinala o propio autor nunhas páxinas limiares) en cada verso que presenta unha estrutura de 5-7-5-7-7. Rivadulla adapta libremente a estrutura e os tankas amosan, todos, 18 palabras, que se dispoñen na forma 3-4-3-4-4 pero si respecta o espírito do modelo, isto é, a descrición inicial dun feito polo xeral vinculado coa natureza e, logo, nos dous últimos versos, un pensamento, unha impresión que o descrito suxire no poeta.
Velaí, como dalgún xeito resulta natural nun poeta da traxectoria de Rivadulla, óptase pola descrición do universo vinculado co mundo do mar e, se se quere, coa paisaxe específica da Costa da Morte, imaxinario que suxire ou inspira as devanditas impresións ou pensamentos. Os mariñeiros, as aves mariñas, os peixes, o espazo costeiro e as xentes que o habitan e, loxicamente, o propio mar, alén dunha fermosa homenaxe ao pintor Lugrís, completan unha orixinal iniciativa literaria, esencialista e intensa, que moito agradecemos e gustamos.
Caderno da crítica 