Tamara Andrés
Irmá paxaro (ilustracións de María Montes)
Cuarto de inverno, Arzúa, 75 páxinas, 13,50 €, 2019
Sigo con interese a traxectoria poética de Tamara Andrés, de quen coñezo dúas valiosas entregas como foron Nenaespiraes e Corpo de Antiochia ao que se engade, na estrea dun novo selo editorial como é Cuarto de inverno, o título Irmá paxaro.
Precedido de dous paratextos de María Victoria Moreno e Mara Wilson, é este un libro que repara no concepto de ausencia e abandono, tamén no da temporalidade como forza motriz que implica ese estado de abatemento e desolación. É o tempo, xustamente, ou talvez fases xa pretéritas daquilo que se compartiu, o que esvara a través da evocación de experiencias compartidas, moitas enraizadas en capítulos da infancia, que deseñan, coma se fose un mosaico, un universo de irmandade intensa, de conexión case corpórea -pois no corpo descansa boa parte dese sustento e conexión, coas súas feridas e os seus esgazamentos- coa irmá paxaro que titula o volume.
A descuberta conxunta da vida, o poder e o significado oculto e misterioso do canto, os xogos e a forza da imaxinación mais, sobre todo, a procura no pozo da memoria do que xa foi e da luz que existiu resultan elementos operativos para invocar sempre, grazas a esta peculiar cartografía do pasado que se vai construíndo, aos fantasmas que non se poden atravesar, ao silencio perseverante e ao tempo “estantío” que se pretende apreixar antes de que fuxa para sempre e a voz é así como cobra a aparencia e a profundidade dunha unha sorte de elexía, intensa e conmovedora.
Acaróase Tamara Andrés, por veces, ás imaxes visionarias e a certo surrealismo metáforico que enriquece un discurso poético vibrante que persegue desencravar, de vez, un profundo “coitelo de nostalxia” tan ben deseñado que non é difícil imaxinalo.
Caderno da crítica 