Este vindeiro venres publicarase, no suplemento Fugas, unha escolla -entre as moitas posibles- de novidades literarias máis recentes de produción propia. Por cuestións de espazo debín deixar fóra algunha tradución que me parecía moi recomendable e que incorporo neste apuntamento, acompañadas dun brevísimo comentario.
Comezo por Canto eu e a montaña baila, de Irene Solà (Kalandraka, tradución de María Alonso Seisdedos): premio de Literatura da Unión Europea e que resulta unha proposta suxestiva e espléndida polo sustento lírico que abraza, pola reflexión que suxire sobre o mundo da natureza e o ser humano e mais polo absolutamente fascinante xogo das voces narrativas.
A poesía traducida non é moi habitual entre nós e por esa razón saliento o libro de Antonia Pozzi titulado Lume branco, traducido por Lara Dopazo. Un volume sorprendente pola súa frescura malia recoller poemas que se escribiron entre os anos 1935 e 1938, pouco antes do falecemento da súa autora, mais tamén pola súa inequívoca profundidade ao recoller, nun xogo de espellos, poemas de corte privativo e intimista con outros de índole máis social.
Neste mesmo ámbito gustaríame tamén salientar a orixinal proposta de Rodolfo e Priscila de traducir, por vez primeira ao galego, a poesía de Ferlinghetti, figura clave do movemento beat, grazas ao traballo do xornalista e pota Daniel Salgado e que se plasma en A poesía como arte insurxente. En efecto, tal e como se sinala desde as fontes editoriais, “un depósito de aforismos” que é tamén unha sorte de manifesto que sitúa a poesía no ámbito que lle resulta máis propicio para se desenvolver como é a periferia.
Sushi Books, pola súa parte, ofrece dous libros do escritor Jakob Wegelius, autor sueco que merecería máis atención e ao que particularmente cheguei grazas a A lenda de Sally Jones. Nesta ocasión edítanse dous volumes: A rosa falsa, por un lado, e mais Os espías de Oreborg: un volume realmente orixinal e gorentoso e ópera prima do autor, traducida por Moisés Barcia, na que constrúe un atractivo entramado no que vai moito máis alá do que un agardaría dunha proposta canónica centrada en espías.
Das últimas propostas de Hugin e Munin sinalaría A historia do bondadoso vello e da fermosa moza de Italo Svevo, que traduce para o galego Isabel Soto e que, desde o punto de vista argumental presenta un fío común co clásico de Castelao Os vellos non deben de namorarse que, sen dúbida, ofrece moitas posibilidades comparativas. Alén diso, salientan nela, ademais da manexo acaído de diferentes técnicas narrativas a profundidade no deseño dos personaxes, a reflexión sobre a complexidade nas relacións humanas e as doses de humor que relaxan situacións marcadas pola tensión.
Para finalizar coido que resulta unha excelente iniciativa traer para o galego un novo libro de Ilse Losa que, para min, fora un descubrimento alá polo ano 2019 cando Hércules de Ediciones traduciu O mundo en que vivín. O mesmo selo editorial presenta agora, en tradución tamén de Anxo Tarrío, Río sen ponte: segunda novela da autora e que nos sitúa na Alemaña en 1933 cun protagonismo depositado por volta dos personaxes alemáns non-xudeus Johann Schuster e Jutta Berner e na cal se recrea, de novo, o desarraigo que produce o abandono dos propios territorios polo axexo da ideoloxía emanada do III Reich e a necesidade da supervivencia.
Caderno da crítica 