Marga Tojo
Arder
Positivas, 44 páxinas, 8 €, 2021
É, a de Marga Tojo, unha voz máis que salientable desde que irrompeu, no ano 2016, con últimos bruídos, ao que sumou até agora outros títulos como foron Cara de velocidad -premio Ciudad de Orihuela que viu tamén unha edición en galego en Kalandraka- e o ensaio Maternidade fóra de catálogo, obras ás que se incorporou hai poucos meses o libro Arder. Teño para min que todos os seus libros son atalaias distintas, se se quere cartografías heteroxéneas, desde as que outear horizontes novos que nos fan ver as cousas, ademais, de diferente maneira. Se cadra aí radique o meu crecente interese, e o doutras moitas persoas, pola súa poética.
En Arder a autora abraza o que denomina un “stendhlazo”: unha vertixe probablemente non irónica, ou non irónica de todo, para iniciar un reencontro coa súa cidade -Compostela- e co seu país. É desde este territorio, desde un novo recoñecemento de si no que conxuga memoria e ira, cando comeza unha crónica da devastación na que prima, con todo, unha visión chea de enerxía que pugna por renacer daquilo que aboia no espazo cotián que a vida porfía en estragar. O pulso da autora, isto é, esa actitude vital case volcánica é intransixente con todo o que nos golpea e reivindica un necesario exercicio de reconstrución que comeza -paréceme- polo que define como “a marcha proletaria nas costuras”. Ao tempo, abraza a presenza recorrente do corpo e do amor como defensa e baluarte dos que termar para resistir. A súa voz comprométese, así, coa propia existencia e reacciona contra a pasividade; azouta -dalgún xeito- as conciencias para esixir unha reacción.
Non hai reparo ningún neste libro, e alégrame que así sexa, en abrir a noite cun coitelo, tal e como a autora sinala, e ver as súas entrañas. Por iso a vida e a emoción flúe aquí a cachón, e nós nela.
Este artigo publicouse na sección “Ex umbra in solem” do suplemento Fugas de La Voz de Galicia, o 4 de marzo de 2022.
Caderno da crítica 