Alberte Santos
A muller da lona
Laiovento, Santiago, 238 páxinas, 17,95 €, 2022
Prologada con acerto polo meu prezado Ramón Rozas chega arestora a segunda entrega narrativa de Alberte Santos, que xa nos ofrecera hai algún tempo unha interesante proposta baixo o título de O rebumbio dos vagalumes.
A muller de lona recrea unha sorte de obsesión que vai medrando no protagonista sustentada en tres liñas: o medo a perder o seu traballo, ou a que este se transforme noutra cousa distinta, a influencia que nel xera a imaxe dun muller que é a modelo publicitaria duns grandes almacéns e que o protagonista ve desde a súa cabina como cobrador dun aparcadoiro e a súa situación persoal a cabalo entre dúas relacións sentimentais que mantén, alén da que el devece imaxinariamente coa modelo da lona publicitaria.
Cun xogo de perspectivas que incorpora os diarios íntimos, cartas que redacta ás dúas mulleres coas que convive e outra voz en terceira persoa persoa a carón dos diálogos en primeira persoa cos que nos achegamos ao seu universo vivencial, Hipólito, que é un bo observador pois de feito coida aos seus clientes en base a este factor, gusta das camiñadas, nunca ten medo a mentir é e, no fondo, alguén especialmente sensible á publicidade que se atopa día a día, tanto que fica sometido ao seu poder sen medir as súas consecuencias. Un tanto misóxino tamén, deséñase como un personaxe vulnerable, marcado polos ecos dunha soidade case ontolóxica que leva ata o paroxismo a súa teimuda preocupación polo fracaso, desde a que xera as súas obsesións, non dubido que neste caso potencialmente perigosas e perturbadoras.
Talvez, ao meu ver, esa sombra que proxectan as campañas comerciais -esa “arte de prometer” como tan ben son nomeadas na novela- talvez constitúa unha das reflexións máis atractivas e orixinais que encerra a proposta, quer por coñecidas de primeira man polo autor, quer por seren recreadas con acerto e transparencia, xunto coa evidencia da automatización e tecnoloxización do noso día a día, a carón dese medo a cambiar de traballo: medo -dalgún xeito- á enfrontarse á propia vida e ás frustracións que, tantas veces, aquela nos ofrece.
Caderno da crítica 