A cidade sen roupa ao sol, de Marga do Val

A cidade sen roupa ao sol

Marga do Val

Espiral Maior, Culleredo, 2010, 90 páxinas.

Hai xa algúns días escribín sobre a aparición deste volume e apuntaba a miña sospeita que se trataría dun dos libros poéticos máis salientables da temporada. Tras unha lectura demorada non me cabe dúbida de que así é. Marga do Val ofrece aquí un libro de madurez, ao que chega tras un dilatado percorrido creativo no que ofreceu importantes achegas ensaísticas, dramatúrxicas, narrativas e mesmo líricas, estas últimas espalladas en diversas composicións publicadas en libros de autoría colectiva e tamén no seu Entre dunas (diálogo poético a catro mans subscrito con Paula de Lemos).

Este A cidade sen roupa ao sol resulta operativo  para elaborar unha cartografía privativa, unha sorte de manifesto persoal e simbólico alicerzado desde as instancias do percorrido (auto)biográfico e asentado desde firmes conviccións persoais –nas que non é desprezable a  condición de muller escritora, nin tampouco a evidencia de incardinarse nunha tradición poética na que a presenza do feminino é axial- que exhiben un memorial de obxectos, de espazos, de experiencias e vivencias agora revisitadas.

Marga do Val

O resultado é un poemario de carácter  metaliterario –o diálogo poético en forma de cruzamentos hipertextuais galegos, anglosaxóns ou centroeuropeos son extraordinariamente recorrentes- cruzado ou gobernado por diáfanas reivindicacións identitarias e sociais, por veces convertidas en desexos irrefreables de rebelión individual e colectiva, estruturados a xeito de chanzos que espellan un percorrido polo que a autora transita  con paso firme e reflexivo e onde batemos, xa non sei se cunha simbólica princesa que quería ser poeta ou se cadra ao revés, ameazada decote polas porfías dos “ladróns das valixas” e as “espías do anel”, especialmente activos en todo o libro mais tamén  nesa sección de evocación flaubertiana titulada “A educación sentimental”, onde a memoria rescata testemuños da infancia e da adolescencia, vívidos, transparentes, articulados sen ningunha tonalidade nostálxica e enfocados como regresos que rescatan capítulos dun pasado onde a cidade de Tui, a aldea e os anos de formación por só citar algúns deles desfilan diante do lector e da lectora como fotogramas que adquiren cabal sentido na súa conclusión.  E nesa liña afonda con tres poemas finais  nos que traza algo máis ca unha autopoética ensaiando o resultado final de anos de aprendizaxe e de percorrido vital. 

Cando  Flaubert redactaba  A educación sentimental preguntáronlle pola esencia do libro e o autor de Madame Bovary afirmou que naquel libro proxectaba “meter o océano nunha botella”. Descoñezo se Marga do Val quixo aquí esencializar o seu propio oceáno-memoria-vida e plasmalo nun feixe de palabras, mais de ser así o resultado é espléndido pois foi quen de agasallarnos cun libro intenso, cheo de vida e de tensión, de reflexión e paixón creativa. Ao cabo a autora é tamén unha arraiana que sabe deses imaxinarios poboados por fronteiras, por muros tanxíbeis e outros que só algúns sospeitan.