Por cortesía da editorial Laiovento e de Alberte Santos Ledo, reprodúcese aquí un fragmento da novela O rebumbio dos vagalumes, nuns días nas nosas librarías.
Xaime Souto virou de novo os ollos á fachada do aeroporto. Ninguén levantaba xa a cabeza polo eirado da terminal. Volveu con nostalxia a mirada interior á súa familia. Sen ter despegado aínda, sentíase máis só e illado que cando, de cativo, viaxara por primeira vez a Londres. A súa cabeza, sostida con fatiga na butaca, proxectou un rebumbio de imaxes familiares que incluían as fillas e mais a Paula, a muller. A única combinación que non conseguía recompor era a dos catro xuntos e a del con Paula. Os fotogramas da memoria deixábano, un detrás doutro, fóra do retrato. O día anterior non conseguira chegar a tempo ao desfile das festas do Entroido no que participara Sabela, unha das fillas. O atraso estivera motivado pola duración dunha videoconferencia con analistas do banco, expertos en saúde, para asesorarse sobre o proxecto de fusión dos laboratorios. A falla de acordo entre eles destecera os plans que, xunto co da filla, previra para aquel serán. A muller non quixo asomarse aos motivos que atrancaran a vontade de Xaime Souto. As promesas que facía para xustificarse había tempo que lle soaban serodias. Para ela, chovía sobre mollado. Aquel incumprimento volvía deixalo fóra do retrato familiar e coroaba o afastamento que medrara na relación con Paula e as fillas.
A contraportada do xornal que estaba a ler contiña a entrevista a un violinista local que tocaba todas as fins de semana nunha das rúas de máis tráfico da cidade. O artista non lle importaba. Pero a noticia fíxolle lembrar o avó de Paula. El non o coñecera. Cando morrera, Paula aínda non fixera os catorce anos. Ela falara del no primeiro encontro que mantiveran en Londres. O vello tocaba o violín todos os días á hora do serán e rexeitara varias promocións laborais que lle ofreceran a cambio de alongar o horario de traballo e estreitar o que dedicaba ao violín. Só mudara o hábito que tiña cando morrera o pai de Paula, o seu fillo máis novo. Xaime Souto entendía moi ben a maneira de vivir daquel home e o compromiso que mantiña co violín. Paula recordaba acotío o avó. A desaparición daquel home desgustáraa máis que do pai.
A progresiva desaceleración dos motores interrompeu a viaxe mental ao interior da familia. O piloto anunciou que o despegue se atrasaría media hora. A azafata foi onda el para acougalo. Pero o enfado que debuxaba a cara de Xaime Souto non deu marcha atrás:
-Levo tantas horas de demora que, se as xuntase, tería para ir a China unha ducia de veces…
Xaime Souto aproveitou a espera para rematar a lectura dos xornais. Era un gran consumidor de prensa. O único anuncio publicitario que o atraeu foi o dunha casa de reloxos de luxo. O texto que acompañaba á creatividade animouno: “O que apura o tempo son as ansias de cambio”. Ollou, amolado, o seu. As agullas delataban o atraso co que chegaría ao apartamento que alugara en Londres. Os reflexos do letreiro da terminal furaban a escuridade na que progresivamente se estaba a fundir o serán.
A auxiliar de voo foi de novo onda el e, antes de explicalo pola megafonía, dixo:
-Xa temos a conformidade do aeroporto para despegar. Estaremos en Londres en dúas horas e, coa diferenza horaria, é como se o voo só durase sesenta minutos.
Agardou pola carreira do avión e, empuxado por ela, pensou de novo en Paula. A muller era o referente co que peor casaba nos retratos familiares que procurara reconstruír. Ela semellaba afeita ás viaxes que a desemparellaban del. As ausencias do marido había tempo que non a amolaban. Xaime Souto considerábao unha vantaxe cando falaba da súa relación de parella con outros colegas do banco. Pero o comportamento da muller, co gallo das últimas viaxes, entendeuno como unha demostración de desapego.
Antes de marchar, el propuxéralle viaxar unha fin de semana a Londres para, dende alí, asistir a un evento musical que o banco patrocinaba en Praga para os clientes máis importantes e os executivos que os atendían.
-A cidade paga a pena e temos reservado un palco para escoitar “O Morcego” de Strauss -insistiulle.
-Non podo! A única fin de semana que vou ter libre será a do concerto. En Praga, van estar algúns dos mellores clientes do banco e poden saír boas operacións –respondeu decepcionado.
-Pero por que non es ti, por unha vez, quen cambia as cadeiras do banco e dos clientes polas da Universidade? –protestou Paula.
El quedou mudo. A muller, co xesto enfurruñado, aproveitou para preguntarlle de novo:
-Por que non es ti quen se apaña para que poidamos coincidir?
-Porque non podo ausentarme dese evento, Paula! –concluíu e logo, co xesto murcho, engadiu: “Creo que a distancia que estás a impor entre nós é máis grande da que hai entre Coimbra e Londres”.
Xaime Souto non aturaba que Paula rexeitase dun xeito tan frío e distante a posibilidade de estaren xuntos antes de regresar de Londres. El non entendía que a independencia da muller non fose máis conciliadora cos proxectos de futuro aos que se entregaba.
Mirou pola xanela. A vida da cidade rebulía rechamante por baixo dun feble pano de brétema. Estaba seguro de que a recompensa daquela viaxe, o recoñecemento que conseguiría co seu traballo, cumpriría coa entrega que a fusión dos laboratorios demandaría del. Aquela convicción asomaba no sorriso que debuxaban os seus beizos. Ao longo das últimas semanas, os preparativos daquela misión guiaran todo o seu tempo e mais o da secretaria, Marta Simón.
Os movementos do avión aceleraron a fatiga de Xaime Souto. Quedou durmido.
Caderno da crítica 