Lois Pérez
Long Play
Xerais, Vigo, 192 pp., 16,85 €, 2017.
Tras poucos meses nas librarías Long Play, de Lois Pérez, acadou xa unha segunda edición, o que sempre supón unha moi feliz noticia. Tras achegarme ao libro non resulta de estrañar por moitas razóns.
Particularmente non deixo de ver neste Long Play un libro de amor e, talvez, aí radique boa parte do seu éxito. Un libro de amor a moitas persoas -véxase por exemplo o magnífico poema “Meniño”-, mais tamén á propia vida. E isto conségueo convidándonos a subir a tren onde faremos unha viaxe sen retorno “cara á noite e a verdade” na que hai unha vontade de procura, de buscar explicacións e, se cadra, de explicarse a si mesmo. A escrita configúrase como o acobillo íntimo, agora compartido, mediante o que unha voz que nos conduce polos poemas vai sentirse “invencible”: velaí a escrita como liberación, como fuxida da nada e da morte…, abandonándonos a unha visión, se cadra aí está a clave, que aínda atesoura ese celme valioso de sorprenderse diante dos misterios, pequenos ou grandes, que ofrece a vida cotiá.
É Long Play un libro, asemade, un libro chantado na realidade porque retrata con poemas poderosos e estarrecedores a faciana máis ocultada vida que, por veces, non queremos ver. Ademais, faino cunha ollada limpa, honesta, comprometida: en fite coa derrota que nos configura como individuos e como sociedade, sen esquecer tampouco prestarlle a atención a ese topos universal como é do paso do tempo -ese “ermo onde collemos todos”- que nos envolve.
Non sería tampouco xusto deixar de sinalar que Lois Pérez é unha voz que integra outras manifestacións artísticas que entretece cos poemas, desde a música -fundamental para entender a esencia deste libro- ata unha banda deseñada “reconstruída” ou a aparición dun universo narrativo apócrifo, ou non, en tantas ocasións marcado polo humor e que pode ser gromo doutras cousas. O autor, non sería oportuno esquecelo, dialoga, reescribe talvez, o expresado por outras voces anteriores como Oroza, Celso Emilio Ferreiro, Novoneyra, Reixa ou Pondal por só citar algúns casos, exhibindo tantas veces unha vontade transgresora, paródica ou mesmo burlesca que remite a unha postura inconformista e, talvez, moi necesaria hoxe en día.
Emociona, por último, atopar un poema, “Blues en comprimidos”, dedicado a Isidro Novo, onde consta ese verso antolóxico: “saíu o poeta á maña decidido a se fundir coa clase obreira”. Lois Pérez, que é da Piringalla, constrúe imaxes realmente fantásticas e certas. Agardo que siga ideándoas e ofrecéndonolas.
Caderno da crítica 